ευσταθώ

(ΑΜ εὐσταθῶ, -έω) [ευσταθής]

είμαι ευσταθής, είμαι σταθερός, έχω σταθερή βάση

νεοελλ.

είμαι βάσιμος, στηρίζομαι στην πραγματικότητα, σε τεκμήρια, σε πειστικούς συλλογισμούς (α. «η άποψη δεν ευσταθεί» β. «τα επιχειρήματα δεν ευσταθούν»)

αρχ.

1. (για θάλασσα) είμαι ήρεμος, γαλήνιος («ἔτυχε γαλήνη οὖσα καὶ εὐσταθοῡν τὸ πέλαγος», Λουκιαν.)

2. (για πρόσ.) ηρεμώ

3. (για το σώμα) είμαι υγιής

4. (για τόπους και πολιτικές καταστάσεις) έχω σταθερότητα («εὐσταθοῡσα βασιλεία»).